ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11Αποκάλυψη κεφάλαιο 11 | www.revelationofjesus.net ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11 - το κείμενο11:1,2 ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ, ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ11:2 ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΑΥΛΗ11:3-6 ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ;ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ;11:7-10 Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝΟ ΣΑΤΑΝΑΣ ΜΙΜΗΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΠΟΤΕ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΤΟ ΘΗΡΙΟ;11:11-13 Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ11:14,15 ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ11:16-18 Η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ11:19 Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

11:3-6 ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ;

“Και θα δώσω στους δυο μάρτυρές μου να προφητεύσουν για 1260 ημέρες, ντυμένοι με σάκους. Αυτά είναι τα δυο ελιόδεντρα, και οι δύο λυχνίες, που στέκονται μπροστά στον Θεό της γης. Και αν κάποιος θέλει να τους βλάψει, βγαίνει από το στόμα τους φωτιά και κατατρώει τους εχθρούς τους· και αν κάποιος θέλει να τους βλάψει, έτσι πρέπει κι αυτός να θανατωθεί. Αυτοί έχουν εξουσία να κλείσουν τον ουρανό, για να μη βρέχει βροχή κατά τις ημέρες της προφητείας τους· και έχουν εξουσία επάνω στα νερά, να τα μετατρέπουν σε αίμα, και να χτυπήσουν τη γη με κάθε πληγή, όσες φορές αν το θελήσουν” Αποκάλυψη 11:3-6.

‘Μάρτυρας’ είναι αυτός “που έχει προσωπική αντίληψη του γεγονότος… εκείνος που διακηρύττει την πίστη του και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί γι’ αυτήν.”[1] Ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές που ήταν με τον Ιησού δήλωσαν, “Εμείς είμαστε μάρτυρές Του” και μερικοί απ’ αυτούς φυλακιστήκαν ή θανατώθηκαν εξαιτίας της μαρτυρίας τους.[2]

Η τελευταία εντολή του Χριστού προς τους μαθητές Του ήταν να γίνουν μάρτυρες σε όλο τον κόσμο. “Θα πάρετε δύναμη, όταν έρθει επάνω σας το Άγιο Πνεύμα· και θα είστε μάρτυρες για μένα και στην Ιερουσαλήμ και σε ολόκληρη την Ιουδαία και στη Σαμάρεια και μέχρι το τελευταίο άκρο της γης” (Πράξεις 1:8). Ο Πέτρος, ο Ιωάννης και οι άλλοι απόστολοι ήταν άμεσοι μάρτυρες.[3] Όσο ζούσαν μίλησαν σε χιλιάδες ανθρώπους για τον Χριστό. Ευτυχώς όμως, για μας που ζούμε δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα, κατέγραψαν τα βιώματά τους, ακριβώς όπως είχαν κάνει πρωτύτερα οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Σε γενικές γραμμές, οι δυο μάρτυρες είναι η μαρτυρία των αποστόλων και των προφητών, καταγεγραμμένη στην Παλαιά Διαθήκη (η οποία παρουσιάζει τον Θεό και το σχέδιο της σωτηρίας με τύπους και σκιές) και στην Καινή Διαθήκη (η οποία παρουσιάζει τη ζωντανή πραγματικότητα του Ιησού Χριστού). Η Εκκλησία ανά τους αιώνες έχει παρανοήσει και κάποιες φορές διαστρεβλώσει τη μαρτυρία των Γραφών. Ωστόσο πάντα η Γραφή παρέμενε σταθερή σαν άγκυρα, επαναφέροντας το λαό του Θεού στην αληθινή γνώση Εκείνου.

Οι δυο μάρτυρες όμως είναι κάτι περισσότερο από ένα βιβλίο. Δισεκατομμύρια ανθρώπων έχουν πεθάνει, χωρίς να έχουν ακούσει ούτε μια φορά μια ‘αποτελεσματική’ μαρτυρία για τον Χριστό, μολονότι η Αγία Γραφή υπήρχε πάντα. Αποτελεσματική μαρτυρία υπάρχει μόνο όταν ο λόγος του Θεού γίνεται ζωντανή πραγματικότητα στη ζωή των ανθρώπων που αγαπούν τον Θεό με όλη την καρδιά τους και υπακούν την εντολή του Χριστού: “Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο, και κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση” (Μάρκον 16:15). Οι δυο μάρτυρες είναι εκείνοι που μεταφέρουν το φως της Αγίας Γραφής σε εκείνους που βρίσκονται στο σκοτάδι.

Οι γενναίοι εργάτες του Θεού, με πίστη διακήρυξαν το λόγο του Θεού στη διάρκεια των 1260 ετών παπικής κυριαρχίας. “(Θα) προφητεύσουν για 1260 ημέρες, ντυμένοι με σάκους” .[4] Στον Μεσαίωνα φαινόταν ότι ολόκληρος ο κόσμος ήταν εναντίον εκείνων των ελάχιστων που παρέμεναν πιστοί στον Θεό. Η Αγία Γραφή αλυσοδέθηκε στα κελιά των μοναστηριών και όσοι τολμούσαν να υποστηρίζουν σθεναρά την αλήθεια, βρίσκονταν αντιμέτωποι με την Ιερή Εξέταση, τα βασανιστήρια και τον θάνατο. Πολλοί ψευδομάρτυρες διαστρέβλωναν το λόγο του Θεού. Οι πιστοί μάρτυρες και μεταρρυθμιστές όμως, “δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου” (Αποκάλυψη 12:11) και ήταν ένα λαμπρό φως μέσα στο σκοτάδι.

Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη διδάσκουν ότι ένα μήνυμα για να είναι έγκυρο και αποτελεσματικό θα πρέπει να επιβεβαιωθεί “με την ομολογία δύο μαρτύρων”.[5] Η διακονία των δύο μαρτύρων ξεκίνησε όταν ο Χριστός βρισκόταν ακόμα στη γη, “Και ύστερα απ’ αυτά, ο Κύριος διόρισε και άλλους 70, και τους έστειλε ανά δύο πριν απ’ αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο, όπου επρόκειτο αυτός να πάει ” (Λουκάν 10:1). Τώρα, στις έσχατες ημέρες, ο Χριστός πρόκειται ‘να πάει’ σε κάθε γωνιά της γης, επιστρέφει πάλι “και θα τον δει κάθε μάτι” (Αποκάλυψη 1:7). Όπως θα δούμε στο κεφάλαιο 14, οι 144.000 είναι εκείνοι που στις έσχατες ημέρες, έχουν το ιδιαίτερο έργο της προετοιμασίας των ανθρώπων για αυτό το γεγονός και διασκορπίζονται ‘ανά δύο’ για να μεταδώσουν την αλήθεια του λόγου του Θεού σε κάθε έθνος, πόλη, χωριό και γειτονιά. Η μεγάλη θλίψη του Μεσαίωνα ήταν ένας τύπος του “καιρού θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει” (Δανιήλ 12:1), όταν το βάρος του συστήματος του θηρίου, με την εικόνα, το χάραγμα και τον αριθμό, θα ασκήσει πίεση στους 144.000 “που φυλάττουν τις εντολές του Θεού και την πίστη του Ιησού” (Αποκάλυψη 14:12). Το γλυκό “μικρό βιβλίο” που “έφαγαν” θα “πικράνει την κοιλιά”, αλλά παρόλα αυτά θα υπακούσουν στην εντολή: “Πρέπει πάλι να προφητεύσεις για λαούς και έθνη και γλώσσες και πολλούς βασιλιάδες” (Αποκάλυψη 10:9-11).

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ



[1] Μπαμπινιώτης, ‘Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας’.

[2] “Κι εμείς είμαστε μάρτυρες όλων όσων έκανε… τούτον ο Θεός τον ανέστησε την τρίτη ημέρα, και τον έκανε να εμφανιστεί, όχι σε ολόκληρο τον λαό, αλλά σε μάρτυρες, που ήσαν προσδιορισμένοι από τον Θεό, σε μας, που μαζί του φάγαμε και μαζί του ήπιαμε, μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς… σε τούτον όλοι οι προφήτες δίνουν μαρτυρία” (Πράξεις 10:39-43). “Και εμείς (ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι) είμαστε μάρτυρες του για τούτα τα λόγια, κι ακόμα το Άγιο Πνεύμα, που ο Θεός έδωσε σε όσους πειθαρχούν σ’ αυτόν. Και εκείνοι (ο αρχιερέας και οι Σαδδουκαίοι εδ.17) ακούγοντας έτριζαν τα δόντια, και ήθελαν να τους θανατώσουν”, “ο βασιλιάς Ηρώδης… φόνευσε δε με μάχαιρα τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη… πρόσθεσε να συλλάβει και τον Πέτρο… τον οποίο και, αφού τον έπιασε, τον έβαλε σε φυλακή” (Πράξεις 5:32,33, 12:1-4).

[3] Ήταν άμεσοι μάρτυρες, επειδή γνώριζαν προσωπικά τον Χριστό, όπως έγραψε ο Ιωάννης, “Εκείνο που ακούσαμε, εκείνο που είδαμε με τα μάτια μας, εκείνο, του οποίου τη θέα κοιτάξαμε και την οποία τα χέρια μας ψηλάφισαν... εξαγγέλλουμε και σε σας” (Α΄ Ιωάννου 1:1-3).

[4] Ο σάκος συμβολίζει το πένθος, τη μετάνοια, τη θλίψη της ψυχής, την απελπιστική απογοήτευση και την ταπεινή έκκληση προς τον Θεό σε μια περίοδο αφόρητης και φαινομενικά απελπιστικής δοκιμασίας. Βλ. Ψαλμοί 30:11, Αμώς 8:10, Νεεμίας 9:1, Δανιήλ 9:3,4, Ησαΐας 58:5, Β΄ Βασιλέων 6:24-30, 18:17-19:2.

[5] Δευτερονόμιο 17:6, 19:15, Ιωάννην 8:17, Εβραίους 10:28.