16:8-11 Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ Η ΠΕΜΠΤΗ ΠΛΗΓΗ
“Και ο τέταρτος άγγελος ξέχυσε τη φιάλη του επάνω στον ήλιο· και του δόθηκε να καυματίσει τους ανθρώπους με φωτιά. Και καυματίστηκαν οι άνθρωποι με μεγάλο καύμα, και βλασφήμησαν το όνομα του Θεού, που είχε εξουσία επάνω σ’ αυτές τις πληγές· και δεν μετανοήσαν, ώστε να δώσουν δόξα σ’ αυτόν. Και ο πέμπτος άγγελος ξέχυσε τη φιάλη του επάνω στον θρόνο του θηρίου· και η βασιλεία του γέμισε από σκοτάδι· και μασούσαν τις γλώσσες τους από τον πόνο· και βλασφήμησαν τον Θεό του ουρανού για τους πόνους τους και για τα έλκη τους, και δεν μετανόησαν από τα έργα τους” Αποκάλυψη 16:8-11.
Όπως είδαμε στην ενότητα 8: Οι Σάλπιγγες: Κυριολεκτικές ή Συμβολικές; δεν υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι οι επτά τελευταίες πληγές δεν είναι κατά βάση κυριολεκτικές. Πραγματικά έλκη θα προκαλέσουν πραγματικό πόνο, ο κυριολεκτικός ήλιος θα επιφέρει ανυπόφορη ζέστη και θα υπάρχει κυριολεκτικό σκοτάδι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποια συμβολικά στοιχεία (για παράδειγμα ο ποταμός Ευφράτης και οι βασιλιάδες από ανατολάς του ήλιου και τα ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, εδ. 12,13), αλλά σε γενικές γραμμές το κεφάλαιο 16, δεν χρησιμοποιεί ιδιαίτερα συμβολική ορολογία, όπως για παράδειγμα υπάρχει στο κεφάλαιο 17 με τα θηρία και τα κέρατα.
Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι η τέταρτη και η πέμπτη πληγή επηρεάζουν τον ήλιο· πρώτα γίνεται πολύ δυνατός, καίγοντας τους ανθρώπους και μετά σκοτεινιάζει προκαλώντας απόλυτο σκότος στο βασίλειο του θηρίου. Ο σύγχρονος ‘βαβυλωνιακός’ τρόπος λατρείας της βασιλείας του θηρίου αποτελεί μια συνέχεια της λατρείας του ήλιου, μια από τις πρωταρχικές μορφές ψεύτικης λατρείας ανά τους αιώνες. Στο κεφάλαιο 13 είδαμε ότι ένα βασικό θέμα, το χάραγμα του θηρίου, περιλαμβάνει την Κυριακή ως ημέρα λατρείας και οι τελευταίες πληγές πέφτουν “στους ανθρώπους που έχουν το χάραγμα του θηρίου” . Ο πρώτος νόμος που επέβαλε την τίμηση της Κυριακής, από τον Μέγα Κωνσταντίνο, έκανε αναφορά “στην αξιοσέβαστη ημέρα του ήλιου”, και ουσιαστικά το σύστημα του θηρίου είναι μια προέκταση της ηλιολατρίας του Μιθραϊσμού, που κυριάρχησε στην παγανιστική Ρώμη τους πρώτους αιώνες της Χριστιανικής εποχής.[1] Στις πληγές της Αιγύπτου ο Θεός χρησιμοποίησε πλήθη βατράχων και νερό που έγινε αίμα για να εκτεθεί η αδυναμία του θεού του Νείλου που λατρευόταν από τους Αιγυπτίους. Παρομοίως, οι πληγές που επηρεάζουν τον ήλιο αποδεικνύουν τη ματαιότητα της σύγχρονης ηλιολατρίας.[2]
Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν σήμερα ομάδες ανθρώπων που προσκυνούν τον ανατέλλοντα ήλιο. Η ουσία της λατρείας του ήλιου είναι η λατρεία του δημιουργήματος αντί του Δημιουργού και υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι, στους χιλιάδες πολιτισμούς που υπάρχουν στον κόσμο, που οι άνθρωποι προσφέρουν τον χρόνο, τις ικανότητές τους, τα χρήματά τους και την ενέργειά τους στο βωμό ενός δημιουργήματος. Στον δυτικό κόσμο της εποχής μας εκδηλώνεται με το συνεχές κυνηγητό του χρήματος με σκοπό την κατανάλωση οποιουδήποτε υλικού αγαθού: αυτοκίνητα, σπίτια, ακριβά παιχνίδια και χόμπι - κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκεία. Όλα αυτά τα υλικά αγαθά θα αφανιστούν στη Μεγάλη Θλίψη, αυτό όμως δεν θα είναι το τέλος της λατρείας του ήλιου. Εξαιτίας των τρομερών γεγονότων που θα συμβούν με τις πληγές των σαλπίγγων ολόκληρος ο κόσμος θα οδηγηθεί σε θρησκευτικό φανατισμό, επιζητώντας απελπισμένα τον σωστό “συνδυασμό” που θα παράσχει ανακούφιση από το οδυνηρό χάος. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ανθρώπων θα ταχθεί υπέρ της λατρείας δημιουργημάτων, βρίσκοντας τις απαντήσεις που ψάχνουν στις τελετουργίες, τις θυσίες και στην επίπονη, ταπεινωτική ή σκληρή προσφορά υπηρεσίας. Όλα αυτά συνδυασμένα μεταξύ τους με ψεύτικα δογματικά πιστεύω έχουν τις ρίζες τους στη λατρεία του ήλιου στη Βαβυλώνα. Πριν το κλείσιμο της θύρας της χάριτος ένα μεγάλο πλήθος θα “βγουν έξω απ’ αυτή” (Αποκάλυψη 18:4), εκείνοι όμως που θα παραμείνουν “δεν θα μετανοήσουν, ώστε να δώσουν δόξα σ’ αυτόν” , αλλά “θα βλασφημήσουν τον Θεό του ουρανού” (Αποκάλυψη 16: 9,11).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 16:12 ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΑΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ