Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ, Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΟΨΙΜΗ ΒΡΟΧΗ
Η σφραγίδα του Θεού σχετίζεται άμεσα με το νόμο Του, “ Σφράγισε τον νόμο ανάμεσα στους μαθητές μου” (Ησαΐας 8:16). Ο άγιος χαρακτήρας του Θεού εκφράζεται μέσα στο νόμο Του.[1] Η ουσία του νόμου δεν είναι ένας κατάλογος από ΜΗ και ΠΡΕΠΕΙ, αλλά συνοψίζεται σε δύο εντολές: “Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη δύναμή σου και με όλη τη διάνοιά σου· και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου” (Λουκάν 10:27, βλ. επίσης Ματθαίον 22:36-40). Συνεπώς, ο νόμος αντανακλά το χαρακτήρα του Θεού και χαράζεται στη διάνοια και στην καρδιά όσων εισέρχονται σε μια νέα εμπειρία μαζί Του, μια νέα διαθήκη: “Θα πραγματοποιήσω μια νέα διαθήκη... θα δώσω τους νόμους μου στη διάνοιά τους, και θα τους γράψω επάνω στην καρδιά τους, και θα είμαι σ’ αυτούς Θεός, κι αυτοί θα είναι σε μένα λαός” (Εβραίους 8:8-10).
Στην Αποκάλυψη 14 όπου γίνεται αναφορά στους 144.000 και τη διακονία τους, καθίσταται σαφές ότι έχουν το νόμο του Θεού χαραγμένο μέσα τους: “Εδώ είναι η υπομονή των αγίων· εδώ είναι εκείνοι που φυλάττουν τις εντολές του Θεού και την πίστη του Ιησού” (Αποκάλυψη 14:12). Σε αυτό το εδάφιο είναι σαφές ότι η τήρηση των εντολών του Θεού έχει άμεση σχέση με “την πίστη του Ιησού”. Η δικαίωση μέσω της πίστης δεν συνεπάγεται μόνο τη σωτηρία μας, αλλά και μια νέα ζωή αγάπης και υπακοής στο θέλημα του Θεού.
Το αντίστοιχο εδάφιο στην Αποκάλυψη 12:17 τονίζει ότι το Άγιο Πνεύμα, που λαμβάνουν μέσω “της πίστης του Ιησού”, δίνει τη δυνατότητα στους 144.000 να τηρούν τις εντολές.[2] Η σημασία του σφραγίσματος είναι ουσιαστικά η πλήρωση των πιστών με το Άγιο Πνεύμα. “Ο Θεός... μας σφράγισε, και μας έδωσε τον αρραβώνα του Πνεύματος μέσα στις καρδιές μας” (Β΄ Κορινθίους 1:22). “Σφραγιστήκατε με το Άγιο Πνεύμα της υπόσχεσης” (Εφεσίους 1:13, 4:30). Οι πιστοί λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα από την ίδρυση της Εκκλησίας (ακόμα και στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης).[3] Αλλά το σφράγισμα των 144.000 θα γίνει με την εκδήλωση του Αγίου Πνεύματος σε τέτοια πληρότητα που παρόμοια της υπήρξε μόνο την Ημέρα της Πεντηκοστής. “Όταν ήρθε η ημέρα της Πεντηκοστής, όλοι ήσαν με ομοψυχία στον ίδιο τόπο. Και ξαφνικά έγινε ήχος από τον ουρανό, σαν άνεμος που ερχόταν με βία, και γέμισε ολόκληρο το σπίτι όπου ήσαν καθισμένοι. Και φάνηκαν σ’ αυτούς γλώσσες σαν φωτιά να διαμοιράζονται, και κάθισε σε κάθε έναν απ’ αυτούς ξεχωριστά. Και πληρώθηκαν όλοι από Άγιο Πνεύμα, και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες, όπως το Πνεύμα έδινε σ’ αυτούς να μιλούν” (Πράξεις 2:1-4).
Η εμπειρία της Ημέρας της Πεντηκοστής και η πλήρωση του Αγίου Πνεύματος στους έσχατους καιρούς αποτελούν την εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με την πρώιμη και όψιμη βροχή. “Σας έδωσε την πρώιμη βροχή έγκαιρα, και θα βρέξει σε σας βροχή πρώιμη και όψιμη” (Ιωήλ 2:23). Στην Παλαιστίνη η πρώιμη βροχή έπεφτε τον Οκτώβριο και πότιζε τους σπόρους που είχαν φυτευτεί για να βλαστήσουν και να ριζώσουν. Τα μικρά φυτά μεγάλωναν σιγά σιγά παρά τις καταιγίδες και την παγωνιά του χειμώνα, αλλά τον Μάρτιο έπεφτε η όψιμη βροχή, πλημμυρίζοντας τη γη, δίνοντας την απαραίτητη υγρασία για να ωριμάσουν τα φυτά και να ετοιμαστούν για τη συγκομιδή των καρπών. Η πρώιμη βροχή συμβολίζει την πλήρωση των ανθρώπων με Άγιο Πνεύμα την Ημέρα της Πεντηκοστής που εδραιώθηκε η πρώτη αποστολική εκκλησία. Στη διάρκεια του μακρόχρονου “χειμώνα” της χριστιανικής ιστορίας, η Εκκλησία συνεχίζει να αυξάνει και να εξαπλώνεται παρ’ όλες τις καταιγίδες που έχει δεχθεί.
Στον έσχατο καιρό όμως, ο Θεός θα στείλει την “όψιμη βροχή”, έναν μεγάλο χείμαρρο Αγίου Πνεύματος, ο οποίος θα ωριμάσει την Εκκλησία.[4] Αυτή η εμπειρία λαμβάνει χώρα όταν ο λαός του Θεού αναζητά το Άγιο Πνεύμα και τη δύναμή Του με την ίδια αποφασιστικότητα, όπως οι μαθητές πριν την Πεντηκοστή. “Θα πάω (λέει ο Θεός), θα επιστρέψω στον τόπο μου, μέχρις ότου γνωρίσουν το έγκλημά τους, και ζητήσουν το πρόσωπό μου· μέσα στη θλίψη τους θα έρθουν σε μένα από τα χαράματα της ημέρας. ‘Ελάτε, κι ας επιστρέψουμε στον Κύριο·... τότε, θα γνωρίσουμε και θα εξακολουθούμε να γνωρίζουμε τον Κύριο·... Και θα έρθει σε μας σαν δυνατή βροχή, σαν βροχή όψιμη και πρώιμη επάνω στη γη’” (Ωσηέ 5:15-6:3). Τώρα, στο τέλος του κόσμου, έχει φτάσει η ώρα για τα παιδιά του Θεού να επικαλεστούν τη δύναμή Του ώστε οι 144.000 να σφραγιστούν “στα μέτωπα” και να μεταδώσουν στον κόσμο το μήνυμα. “Ζητάτε από τον Κύριο βροχή, κατά τον καιρό της όψιμης βροχής· και ο Κύριος θα κάνει αστραπές, και θα δώσει σ’ αυτούς βροχές δυνατές” (Ζαχαρίας 10:1), “… ανοίξτε την αφημένη γη σας, επειδή, είναι καιρός να εκζητήσετε τον Κύριο, μέχρις ότου έρθει να σταλάξει επάνω σας δικαιοσύνη” (Ωσηέ 10:12).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑI ΣΤΗ ΓΗ
[1] Ο νόμος συνοψίζει το χαρακτήρα του Θεού και τον χαρακτήρα που θέλει να έχουν τα παιδιά Του. Οι απαγορευτικές εντολές (“Μη φονεύσεις” κτλ. Έξοδος 20:1-17) αποκαλύπτουν ότι η αμαρτία δεν έχει κανένα μέρος στον χαρακτήρα Του. Το θετικό μήνυμα τις σύνοψης του νόμου (“Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό... και τον πλησίον” Ματθαίον 22:37-40) δείχνει ότι η αυτοθυσιαστική αγάπη Του αγκαλιάζει όλη τη δημιουργία με σκοπό να τους βοηθήσει και να τους σώσει.
[2] Ο σφραγισμένος λαός του Θεού αποκαλείται: “υπόλοιποι από το σπέρμα της, που τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού” (Αποκάλυψη 12:17). Η “μαρτυρία του Ιησού” ορίζεται στην Αποκάλυψη 19:10 ως “το πνεύμα της προφητείας”. Το να έχουμε “το πνεύμα της προφητείας” (το Άγιο Πνεύμα) συνδέεται άμεσα με την τήρηση των εντολών. Όταν ο νόμος βρίσκεται ‘έξω’ από το άτομο, σε πέτρινες πλάκες, προσφέρει μόνο καταδίκη στον αμαρτωλό, θυμίζοντάς του το θάνατο που του αξίζει· έχει “τη διακονία του θανάτου... εντυπωμένη σε πέτρες” (Β΄ Κορινθίους 3:7). Αυτό ωστόσο που δεν μπορούσε να κάνει ο νόμος, το έκανε ο Θεός “στέλνοντας τον δικό του Υιό... για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη του νόμου, σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα” (Ρωμαίους 8:3,4).
[3] Δείτε για παράδειγμα Έξοδος 31:3, Αριθμοί 11:25, Κριτές 6:34, Α΄ Σαμουήλ 10:10, 16:13, Β΄ Χρονικών 15:1, 20:14, 24:20, Ψαλμοί 51:11, Ησαΐας 63:11, Δανιήλ 5:11.
[4] Στην Εφεσίους 4 ο Παύλος απαριθμεί τα χαρίσματα του Πνεύματος που δίνονται “για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο της διακονίας, για την οικοδομή του σώματος του Χριστού· μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού του Θεού, σε τέλειο άνδρα, σε μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού” (Εφεσίους 4:12-14). Η διχόνοια και η διαίρεση που υπάρχει ακόμα στη Χριστιανική Εκκλησία δείχνει ότι αυτή η υπόσχεση δεν έχει προς το παρόν εκπληρωθεί.