ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1 - ΤΟ ΧΙΑΣΤΟ ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΣΧΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2 - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 4: ΚΡΙΣΗ Ή ΑΡΧΙΕΡΕΣΙΑ;ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 - ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4 - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 5 - ΤΑ 2300 ΗΜΕΡΟΝΥΚΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 8ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 6 - Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 7 - ΤΑ 7 ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ 17ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 8 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 9 - Η ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 10 - ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΗΣ ΚΑΙ ΔΑΝΙΗΛ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 11 - ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 7

---

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 11 - ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 7

Ο απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψη κεφάλαιο 13 βλέπει ένα θηρίο να ανεβαίνει από τη θάλασσα, που είναι το πρότυπο για την τελευταία δύναμη που θα εκδιώξει το πιστό υπόλοιπο και περιγράφεται στο κεφαλαίο 17. Το θηρίο από τη θάλασσα είναι μια τρομακτική σύνθεση τριών άγριων ζώων: της λεοπάρδαλης, της αρκούδας και ενός λιονταριού και έχει δέκα κέρατα. Είναι ακριβώς τα ίδια ζώα που “ανέβηκαν από τη θάλασσα” στο έβδομο κεφάλαιο του Δανιήλ. Ο Δανιήλ είδε ένα λιοντάρι με φτερά αετού, μια αρκούδα που είχε σηκωθεί στο πλάι με τρία πλευρά στο στόμα της και μια λεοπάρδαλη με τέσσερα κεφάλια και τέσσερα φτερά. Στη συνέχεια είδε ένα “τρομερό και καταπληκτικό” θηρίο με σιδερένια δόντια και δέκα κέρατα. Προσθέτοντας όλα τα κεφάλια και τα κέρατα των ζώων που είδε ο Δανιήλ αθροίζουν στα επτά κεφάλια και δέκα κέρατα του θηρίου που ανεβαίνει από τη θάλασσα στην Αποκάλυψη 13. Συνεπώς αυτό το θηρίο συνδυάζει τα χαρακτηριστικά των ζώων του Δανιήλ 7.

Το όραμα των τεσσάρων άγριων ζώων στο Δανιήλ 7 βασίζεται στο όραμα του Δανιήλ 2, όπου ο Ναβουχοδονόσωρ, βασιλιάς της Βαβυλώνας, είδε μια τεράστια εικόνα φτιαγμένη από τέσσερα μέταλλα. Για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε το θηρίο από τη θάλασσα στην Αποκάλυψη 13, χρειάζεται να κατανοήσουμε πρώτα το όραμα του Ναβουχοδονόσωρ με την εικόνα με τα τέσσερα μέταλλα, στη συνέχεια τις αντιστοιχίες που έχει με τα τέσσερα ζώα του Δανιήλ 7 και τέλος τη σχέση που έχουν αυτά τα τέσσερα ζώα με το θηρίο από τη θάλασσα της Αποκάλυψης 13.

Ο Δανιήλ ήταν μέλος της βασιλικής οικογένειας του Ιούδα και όταν αιχμαλωτίστηκε από τους Βαβυλώνιους οδηγήθηκε σε μια σχολή για να γίνει βασιλικός σύμβουλος (“σοφοί, μάγοι, μάντεις” Δανιήλ 2:27). Ένα βράδυ ο Ναβουχοδονόσωρ είδε ένα τρομακτικό όραμα που όταν ξύπνησε δεν μπορούσε να θυμηθεί. Ο Θεός επέτρεψε στον Δανιήλ να δει και να ερμηνεύσει το όραμα, που ήταν μια μεγάλη εικόνα ενός αγάλματος με χρυσό κεφάλι, ασημένιο θώρακα, χάλκινη κοιλιά, κνήμες από σίδερο και πόδια από σίδερο και πηλό. Ο Δανιήλ εξήγησε ότι ο Ναβουχοδονόσωρ (ως βασιλιάς της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας) ήταν το χρυσό κεφάλι. “Και ύστερα από σένα θα σηκωθεί μια άλλη βασιλεία από χαλκό, που θα κυριεύσει επάνω σε ολόκληρη τη γη. Και μια τέταρτη βασιλεία θα σταθεί ισχυρή όπως το σίδερο… θα κατακόβει και θα κατασυντρίβει” (Δανιήλ 2:39,40).

Το τέταρτο βασίλειο από σίδερο θα διαιρούνταν: “Και όπως τα δάχτυλα των ποδιών ήσαν ένα μέρος από σίδερο και ένα μέρος από πηλό, έτσι και η βασιλεία θα είναι κατά μέρος ισχυρή, και κατά μέρος εύθραυστη… θα ανακατευτούν με σπέρμα ανθρώπων, όμως δεν θα είναι κολλημένοι ο ένας μαζί με τον άλλον” (Δανιήλ 2:42,43). Στο τέλος, “χωρίς χέρια, αποκόπηκε μια πέτρα, και χτύπησε εκείνη την εικόνα επάνω στα πόδια της, που ήσαν από σίδερο και πηλό, και τα κατασύντριψε… ο Θεός του ουρανού θα σηκώσει μια βασιλεία, που δεν θα φθαρεί στον αιώνα… θα κατασυντρίψει και θα συντελέσει όλες αυτές τις βασιλείες, ενώ αυτή θα διαμένει στους αιώνες” (Δανιήλ 2:34,44).

Το όραμα παρουσιάζει μια σκιαγράφηση της ιστορίας των αυτοκρατοριών του κόσμου που εξουσιάζουν το λαό του Θεού από την εποχή του Δανιήλ στη Βαβυλώνα, μέχρι το τέλος του κόσμου όταν ο Θεός θα εδραιώσει τη Βασιλεία Του.

ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΖΩΑ ΣΤΟΝ ΔΑΝΙΗΛ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

Το όραμα του Ναβουχοδονόσωρ, με τη διαδοχή των αυτοκρατοριών, αντιστοιχεί στη διαδοχή των άγριων ζώων που είδε ο Δανιήλ να ανεβαίνουν από τη θάλασσα στο όραμα του έβδομου κεφαλαίου. Μια απλή ανασκόπηση της ιστορίας σε οποιασδήποτε εγκυκλοπαίδεια αποκαλύπτει ότι η Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία (το χρυσό κεφάλι στο δεύτερο κεφάλαιο ή το λιοντάρι στο έβδομο κεφάλαιο) κυριαρχούσε στη Μέση Ανατολή το 625-539 π.Χ. και ο ισχυρότερος βασιλιάς της, ο Ναβουχοδονόσωρ, κατέλαβε την Παλαιστίνη και κατέστρεψε τον Ιουδαϊκό Ναό. Η Βαβυλώνα ηττήθηκε από τη Μηδοπερσική αυτοκρατορία (ο θώρακας από ασήμι και η αρκούδα) με τον Κύρο τον Μέγα, ως τον πρώτο βασιλιά της το 539 π.Χ. Ιστορίες σχετικά με την κυριαρχία της Περσικής αυτοκρατορίας επάνω στο λαό του Θεού συναντάμε στα βιβλία του Δανιήλ, της Εσθήρ, του Νεεμία και του Έσδρα. Η Περσική αυτοκρατορία ηττήθηκε στη μάχη στα Γαυγάμηλα το 331 π.Χ. από τους Έλληνες υπό τον Μέγα Αλέξανδρο. Μετά το θάνατό του Μέγα Αλεξάνδρου, η Ελληνική αυτοκρατορία (η χάλκινη κοιλιά και η λεοπάρδαλη) διαιρέθηκε μεταξύ των τεσσάρων στρατηγών του (γι’ αυτό η λεοπάρδαλη είχε τέσσερα κεφάλια) και τα βασίλειά τους έγιναν αντίπαλα Ελληνιστικά βασίλεια. Η κυριαρχία τους ήταν στην περίοδο μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και χρονολογείται στα απόκρυφα βιβλία των Μακκαβαίων. Τα Ελληνιστικά βασίλεια σταδιακά ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους (πόδια από σίδερο και το τέταρτο τρομερό θηρίο που “κατέτρωγε, κατασύντριβε, και καταπατούσε”[1]). Η τυραννική Ρωμαϊκή κυριαρχία, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου που έπαιξε στη σταύρωση του Χριστού, βρίσκεται στην Καινή Διαθήκη.

Στο τέλος του 3^ου αιώνα η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διαιρέθηκε σε δύο μέρη (γι’ αυτό η εικόνα είχε δύο πόδια) την ανατολική αυτοκρατορία με την πρωτεύουσα της στην Κωνσταντινούπολη και τη δυτική αυτοκρατορία με την πρωτεύουσά της στη Ρώμη. Τον 5^ο και 6^ο αιώνα η δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυριεύτηκε από βαρβαρικές φυλές, που αργότερα έγιναν οι χώρες της Ευρώπης. Από πολιτική άποψη, παρόλο που είχαν διαιρεθεί, αποτέλεσαν τη συνέχεια της Ρώμης. Η διαίρεσή τους συμβολίζεται στην εικόνα από το γεγονός ότι ο σίδηρος συνεχίζει μέχρι τα πόδια και χωρίζεται σε δέκα δάχτυλα.

Προστίθεται όμως ένα νέο στοιχείο, ο σίδηρος είναι ανακατεμένος με πηλό. Όλα τα προηγούμενα βασίλεια αντιπροσωπεύονταν από καθαρά μέταλλα, οπότε εδώ το μείγμα του σιδήρου με τον πηλό συμβολίζει ένα ανάμικτο, διαιρεμένο βασίλειο που συγκρατείται από κάτι ασυνήθιστο. Σε αρκετές περικοπές ο πηλός χρησιμοποιείται για να συμβολίσει το λαό του Θεού[2], ενώ στον Ιερεμία 18:4-6 συμβολίζει το λαό του Θεού σε θρησκευτική αποστασία. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα πόδια και τα δάχτυλα αντιπροσωπεύουν τη συνέχεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά ως ένα μείγμα θρησκευτικής (πηλός) και πολιτικής (σίδερο) δύναμης, με άλλα λόγια την “Άγια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία”.

Αυτή η εκδοχή συνάδει με τα δέκα κέρατα του τέταρτου τρομερού θηρίου του Δανιήλ 7 – “Και τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλιάδες, που θα σηκωθούν απ’ αυτή τη βασιλεία” (Δανιήλ 7:24). Υπάρχει και πάλι ένα ασυνήθιστο στοιχείο μεταξύ των δέκα κεράτων – “ένα μικρό κέρας”, που “διαφέρει από τους πρώτους” (Δανιήλ 7:25).

Στο Δανιήλ 7 τα κέρατα λαμβάνουν τη μεγαλύτερη προσοχή από τα υπόλοιπα ζώα. Το εδάφιο 24 δείχνει ότι αυτά τα δέκα βασίλεια[3] δεν ήταν αρχικά μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά εμφανίστηκαν αργότερα και έγιναν μέρος της. Αυτό συνάδει άψογα με την ιστορία της διάλυσης της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η αυτοκρατορία έφτασε επίσημα στο τέλος της το 476 μ.Χ. όταν ο Γερμανικός ηγεμόνας Οδόακρος καθαίρεσε τον Ρωμύλο Αυγουστύλο, τον τελευταίο Ρωμαίο αυτοκράτορα, από τον θρόνο. Στη συνέχεια ακολούθησαν χαοτικά γεγονότα όπου οι βαρβαρικές φυλές από τον βορρά, που αντιπροσωπεύονται από τα δέκα κέρατα, πολέμησαν μεταξύ τους για τον έλεγχο της Ρωμαϊκής επικράτειας.

Το εδάφιο 24 συνεχίζει: “και ύστερα απ’ αυτούς θα σηκωθεί ένας άλλος, και αυτός θα διαφέρει από τους πρώτους”. “Παρατηρούσα τα κέρατα, και ξάφνου, ένα άλλο μικρό κέρας ανέβηκε ανάμεσά τους, μπροστά στο οποίο τρία από τα πρώτα κέρατα ξεριζώθηκαν και είδα ότι, σ’ αυτό το κέρας υπήρχαν μάτια ανθρώπου, και στόμα, που μιλούσε μεγάλα πράγματα… Και θα μιλήσει λόγια ενάντια στον Ύψιστο, και θα κατατρέχει τους αγίους του Υψίστου, και θα διανοηθεί να μεταβάλλει καιρούς και νόμους και θα δοθούν στο χέρι του μέχρι καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό” (Δανιήλ 7:8,24,25).

Όπως ο πηλός στα πόδια της εικόνας, αυτό το μικρό κέρας “θα διαφέρει”. Θα διαφέρει επειδή αντί να δραστηριοποιείται μόνο πολιτικά, δραστηριοποιείται και θρησκευτικά. Μιλάει “λόγια ενάντια στον Ύψιστο”, “Κατατρέχει τους αγίους” και ουσιαστικά η κυριαρχία του μέχρι “καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό” αποτελεί μια μεγάλη κρίση για την εκκλησία (βλ. Αποκάλυψη 12:13-17). Το χειρότερο από όλα είναι ότι διαστρέφει τις διατάξεις του Θεού: “και θα διανοηθεί να μεταβάλλει καιρούς και νόμους” (εδ. 25).

Η ιστορία αποκαλύπτει ότι ο παπισμός του Μεσαίωνα ήταν η πολιτική δύναμη που “διέφερε” από τις προηγούμενες δυνάμεις στη Ρώμη, από την άποψη ότι ήταν περισσότερο θρησκευτική παρά πολιτική. Ωστόσο, ο παπισμός κατόρθωσε τελικά να ασκήσει πολιτική δύναμη πάνω στις φυλές που έγιναν οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Τα στρατεύματα του Ιουστινιανού, αυτοκράτορα της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατατρόπωσαν τις Αρειανές φυλές που εναντιώνονταν στη Ρώμη (τα τρία κέρατα που ξεριζώθηκαν για να ανοίξουν χώρο για το μικρό κέρας).[4] Ο πάπας συμμάχησε με τους ‘νεοφώτιστους’ Φράγκους (μια από τις δέκα φυλές, που τελικά έγινε η Γαλλία) και στο τέλος έθεσε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης υπό τον έλεγχό του ως την “Άγια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία”. Παρόλο που αυτό ήταν μια σταδιακή διαδικασία με αρκετές παλινδρομήσεις, το 538 μ.Χ. είναι μια ιδιαίτερα σημαντική ημερομηνία[5] ως το έτος που τα στρατεύματα του Ιουστινιανού εκδίωξαν τις τελευταίες αντιτιθέμενες βαρβαρικές φυλές από τη Ρώμη. Αυτή η χρονολογία μπορεί να σημάνει την έναρξη της περιόδου “καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό” της παπικής πολιτικής εξουσίας, την κυριαρχία των 1260 ετών του “μικρού κέρατος” (βλ. 12, 1260 ημέρες ).

Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι παρόλο που το βιβλίο της Αποκάλυψης εστιάζει στη δραστηριότητα του παπισμού στον Μεσαίωνα με ένα πολύ αρνητικό τρόπο, δεν σημαίνει ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ήταν χειρότερη από άλλες δυνάμεις και ανθρώπους εκείνης της εποχής. Ήταν μια βάναυση εποχή - βασιλιάδες, αυτοκρατορίες και άλλες θρησκείες διέπρατταν κτηνωδίες τόσο ειδεχθείς όπως και αυτές του παπισμού. Η Αποκάλυψη όμως δεν εκθέτει αυτές τις δυνάμεις και τις πράξεις τους επειδή δεν έπρατταν στο όνομα του Χριστού. Σε αρκετές περικοπές ο Θεός λέει ότι ενεργεί “ένεκα του ονόματός μου, για να μη βεβηλωθεί μπροστά στα έθνη” (Ιεζεκιήλ 20:22) και αυτή η αρχή βρίσκει εφαρμογή στην αποκάλυψη της διαφθοράς της αποστάτιδας εκκλησίας. Ο Χριστός, περιγράφοντας τη διαφθορά που προείπε ότι θα έρθει στην εκκλησία ανέφερε, “ένας εχθρός άνθρωπος το έκανε” (Ματθαίον 13:28). Ο “εχθρός” δεν είναι η Καθολική εκκλησία, ο πάπας ή οι ηγέτες της εκκλησίας και σίγουρα δεν είναι οι πιστοί Καθολικοί που συχνά έχουν μια στενή προσωπική σχέση με τον Χριστό. Ο εχθρός είναι ο Σατανάς και σκοπός του Θεού καθώς εκθέτει την πτώση της Εκκλησίας τη σκοτεινή περίοδο του Μεσαίωνα, είναι να μας προετοιμάσει για το μέλλον, όταν η πλειοψηφία της χριστιανικής εκκλησίας θα γίνει Βαβυλώνα - ο εχθρός του λαού του Θεού.

Ο πίνακας και το διάγραμμα παρακάτω συνοψίζουν τα οράματα του Δανιήλ κεφάλαια 2 και 7. Έχετε υπόψη ότι το θηρίο από τη θάλασσα της Αποκάλυψης κεφάλαιο 13 είναι μια σύνθεση των θηρίων του Δανιήλ κεφάλαιο 7. Αυτό θα είναι εξαιρετικά σημαντικό όταν θα συγκρίνουμε τα χαρακτηριστικά του θηρίου από τη θάλασσα με τα χαρακτηριστικά των αρχαίων αυτοκρατοριών.

ΣΑΝ ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ

Είναι σημαντικό που το θηρίο από τη θάλασσα έχει χαρακτηριστικά των άγριων ζώων του έβδομου κεφαλαίου του Δανιήλ και κατά αυτόν τον τρόπο σχηματίζει ένα σύνθετο θηρίο – τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα συμβολίζουν χαρακτηριστικά του παπισμού. Παρόλο που το βιβλίο της Αποκάλυψης δεν προσδιορίζει τι αντιπροσωπεύουν τα κεφάλια, μια μελέτη των αυτοκρατοριών που συμβολίζονται από αυτά μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε κάποια χαρακτηριστικά που ταιριάζουν πολύ με τα χαρακτηριστικά του παπισμού του Μεσαίωνα. Ας έχουμε υπόψη ότι αυτή η εκτεταμένη μελέτη των χαρακτηριστικών του παπισμού του Μεσαίωνα δεν γίνεται για να κατανοήσουμε την ιστορία, αλλά για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τη ‘Βαβυλώνα’ των έσχατων ημερών.

Το θηρίο από τη θάλασσα ήταν “σαν λεοπάρδαλη”, με άλλα λόγια, είχε αρκετά κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα με την αυτοκρατορία που συμβολιζόταν από τη λεοπάρδαλη. Στο έβδομο κεφάλαιο του Δανιήλ η λεοπάρδαλη συμβολίζει την Ελληνική αυτοκρατορία. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το θηρίο από τη θάλασσα, που συμβολίζει την Ευρωπαϊκή Ρωμαιοκαθολική ‘αυτοκρατορία’, μοιάζει με την Ελληνική αυτοκρατορία, από τη στιγμή που ο Ελληνικός πολιτισμός, οι αξίες και η φιλοσοφία του είναι τα θεμέλια του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Το πρώτο και πιο αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό της λεοπάρδαλης, στο έβδομο κεφάλαιο του Δανιήλ, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ζώα είναι ότι έχει τέσσερα κεφάλια. Το χαρακτηριστικό αυτό επισημαίνεται και σε άλλα οράματα του Δανιήλ. Στο όγδοο κεφάλαιο η Ελλάδα συμβολίζεται με ένα τράγο που έχει ένα μεγάλο κέρατο - ο Μέγας Αλέξανδρος. Αλλά “όταν δυνάμωσε, συντρίφτηκε το μεγάλο του κέρας και αντ’ αυτού ανέβηκαν άλλα τέσσερα περίβλεπτα κέρατα προς τους τέσσερις ανέμους του ουρανού” (Δανιήλ 8:8). Κάτι που συμβολίζει τη διαίρεση της Ελληνικής αυτοκρατορίας σε αντιμαχόμενες αυτοκρατορίες μετά το θάνατο του Αλέξανδρου. Παρομοίως, στο ενδέκατο κεφάλαιο, “θα σηκωθεί ένας δυνατός βασιλιάς (Αλέξανδρος), και θα εξουσιάζει με μεγάλη δύναμη… και καθώς θα σταθεί, η βασιλεία του θα συντριφτεί, και θα διαιρεθεί στους τέσσερις ανέμους του ουρανού” (Δανιήλ 11:2-4). Μέσα από αυτή τη διαίρεση εμφανίστηκε ο βασιλιάς του Βορρά και ο βασιλιάς του Νότου, τα αντιμαχόμενα Ελληνιστικά βασίλεια στη Συρία και την Αίγυπτο που μάχονταν πάνω από 200 χρόνια (Δανιήλ 11:5-15).

Συνεπώς, ένα βασικό χαρακτηριστικό της Ελληνικής αυτοκρατορίας (και των Ελλήνων γενικότερα από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή)[6] είναι ότι διαιρείται σε ‘φατρίες’ που αντιμάχονται μεταξύ τους, διατηρώντας εν τω μεταξύ έναν κοινό πολιτισμό και μια κοινή ταυτότητα. Αυτό είναι και το βασικό χαρακτηριστικό του θηρίου από τη θάλασσα - της Καθολικής εκκλησίας. Από τη στιγμή που έγινε η επίσημη εκκλησία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπήρξαν διαμάχες μεταξύ των διαφόρων Πατριαρχών, συχνά αρκετά βίαιες έως θανατηφόρες. Τελικά η Εκκλησία διαιρέθηκε στην Ορθόδοξη και την Καθολική, που άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται, ακόμα και να μάχονται η μία την άλλη, ενώ την ίδια στιγμή θεωρούσαν ότι ήταν αποξενωμένα μέλη του ίδιου σώματος με σχεδόν ταυτόσημα δογματικά πιστεύω και διδασκαλίες. Επιπλέον, η εικόνα του δεύτερου κεφαλαίου του Δανιήλ με τα σιδερένια δάχτυλα που είναι αναμειγμένα με πηλό, απεικονίζει με μεγάλη ακρίβεια την Ευρωπαϊκή Καθολική αυτοκρατορία που “δεν θα είναι κολλημένοι ο ένας μαζί με τον άλλον” (Δανιήλ 2:43). Τα Ευρωπαϊκά κράτη συνεχώς αντιμάχονται μεταξύ τους παρόλο που τους ένωνε η κοινή Καθολική τους πίστη.

Καθένα από τα τέσσερα κεφάλια της λεοπάρδαλης αντιπροσωπεύει ένα χαρακτηριστικό της Ελληνικής αυτοκρατορίας που χαρακτηρίζει επίσης την παπική εκκλησία του Μεσαίωνα. Ένα περίοπτο χαρακτηριστικό της Ελληνικής αυτοκρατορίας ήταν η ειδωλολατρία. Οι Έλληνες είχαν το πιο ανεπτυγμένο σύστημα ειδωλολατρικής μυθολογίας, με τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου που έμοιαζαν σε πολλά σημεία με τους ανθρώπους, εισχωρώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στην καθημερινότητά τους. Η Ελληνική μυθολογία συμπεριλάμβανε τις λεπτομέρειες της προέλευσης και της ζωής τους, ενώ η Ελληνική τέχνη, ειδικά η γλυπτική, επικεντρωνόταν στις απεικονίσεις των θεών.

Παρομοίως, η Ρωμαϊκή εκκλησία από την αρχή υιοθέτησε τη λατρεία των αγίων. Προσευχές και λειτουργίες απευθύνονταν σε εκείνους, ζητώντας τη διαμεσολάβησή τους στα προβλήματα και τα ζητήματα των ανθρώπων. Όπως οι θεοί της Ελλάδας, οι διάφοροι άγιοι είχαν “εξειδικευμένες ικανότητες” (όπως για παράδειγμα ο άγιος Χριστόφορος, ο προστάτης των ταξιδιωτών). Ολόκληρα συγγράμματα αφιερώθηκαν στη ζωή και το έργο τους, μύθοι δημιουργήθηκαν γύρω από τις θαυματουργές τους δυνάμεις και οι εκκλησίες διακοσμούνταν αφειδώς με έργα τέχνης και αγάλματα που τους απεικόνιζαν.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της Ελληνικής αυτοκρατορίας ήταν η φιλοσοφία, που αναπτύχθηκε από τόσο λαμπρές προσωπικότητες όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, σε ένα σύστημα που έγινε το θεμέλιο του Δυτικού πολιτισμού. Παρόλο που οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής χρησιμοποίησαν ελληνικούς όρους, με τον πιο αξιοσημείωτο τον Λόγο (Ιωάννην πρώτο κεφάλαιο), η Ελληνική άποψη του διεφθαρμένου σώματος που κατοικείται από μια αγνή αθάνατη ψυχή, ερχόταν σε έντονη αντίθεση με την Εβραϊκή άποψη όπου ο Θεός ενώνει την ύλη με το πνεύμα για να δημιουργήσει την ψυχή και τη χριστιανική άποψη της ανάστασης του σώματος. Ωστόσο, ακόμη και πριν τον Χριστό, ξεκίνησε μια προσπάθεια να εναρμονιστεί η Εβραϊκή/Χριστιανική άποψη με την Ελληνική φιλοσοφία μέσω της αλληγορικής ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης από τον Φίλωνα της Αλεξάνδρειας. Η προσπάθεια αυτή συνεχίστηκε από τον Ιουστίνο τον μάρτυρα, τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας, τον Ωριγένη και τους ‘τρεις Ιεράρχες’[7] που κατάφεραν να συνθέσουν τις απόψεις των Εβραίων και των πρώτων χριστιανών σχετικά με τον Θεό, τον Χριστό και τον άνθρωπο, με τις Ελληνικές φιλοσοφίες του Πλάτωνα και των Στωικών φιλοσόφων. Αυτή η σύνθεση Ελληνικής, Εβραϊκής και χριστιανικής φιλοσοφίας έθεσε τα θεμέλια για τη θεολογία της Καθολικής και της Ορθόδοξης εκκλησίας.

Το πιο αξιοσημείωτο δόγμα ήταν εκείνο της αθανασίας της ψυχής, που την αντιλαμβάνονταν ως το αγνό, άυλο μέρος του ανθρώπου, που είναι ξεχωριστό από το σώμα. Αν όμως ο άνθρωπος είχε αθάνατη ψυχή θα έπρεπε να υπάρχει ένας αιώνιος ‘προορισμός’ για κάθε ψυχή μετά το θάνατο του σώματος, ακόμα και για εκείνους που έχουν απορρίψει τον Χριστό. Αυτό στη συνέχεια οδήγησε στο δόγμα της ύπαρξης μιας κόλασης με αιώνια βασανιστήρια. Όχι μόνο διαστρεβλώθηκε η εικόνα του Χριστού με άσχημο τρόπο, αλλά άνοιξε η πόρτα για τα βασανιστήρια και τις κακοποιήσεις του Μεσαίωνα. Η εκκλησία του Μεσαίωνα υποστήριζε ότι αν ο Θεός βασανίζει αιώνια τους αιρετικούς χωρίς ευκαιρία διαφυγής, θα ήταν προτιμότερο να ξεκινήσει η εκκλησία τα βασανιστήρια από τώρα με την ελπίδα ότι θα υπάρξει μετάνοια.

Ένα τρίτο χαρακτηριστικό της Ελληνικής αυτοκρατορίας ήταν ο Ελληνισμός, ο διάχυτος ελληνικός πολιτισμός που επικρατούσε από τη Μεσόγειο μέχρι τις Ινδίες. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες αυτοκρατορίες, που απλώς κατακτούσαν με σκοπό την εκμετάλλευση και άφηναν ουσιαστικά ανέπαφο τον τοπικό πολιτισμό, η Ελληνική γλώσσα, η αρχιτεκτονική, η φιλοσοφία και ο πολιτισμός ενσωματώθηκαν και κυριάρχησαν στα ηττημένα έθνη. Ακόμα και όταν η διαιρεμένη Ελληνική αυτοκρατορία ηττήθηκε από τους Ρωμαίους, ο εξελιγμένος πολιτισμός της επικρατούσε ακόμα, διαμορφώνοντας και μεταμορφώνοντας τον σχετικά αδρό πολιτισμό των Ρωμαίων.

Παρομοίως, η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία ανέπτυξε μία Καθολική κουλτούρα που ήταν διάχυτη οπουδήποτε ήταν η δεσπόζουσα θρησκεία. Καθολικές εορτές, όπως τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και ημέρες αφιερωμένες σε αγίους αντικαθιστούσαν τοπικές εορτές και η Εκκλησία καθόριζε το εβδομαδιαίο πρότυπο διατροφής και νηστείας. Οι νόμοι της Εκκλησίας έγιναν οι νόμοι του κράτους. Η εκκλησία και οι δραστηριότητές της βρίσκονταν στο επίκεντρο της κοινωνικής ζωής και οι ιερείς και μοναχοί ήταν από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στην κοινωνία.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες αυτοκρατορίες, τη Βαβυλωνιακή και την Περσική, η Ελληνική αυτοκρατορία δεν χάθηκε όταν ηττήθηκε. Επειδή τα Ελληνιστικά βασίλεια είχαν διαιρεθεί, οι Ρωμαίοι κατέλαβαν τα εδάφη τους σταδιακά με αποτέλεσμα ο κυρίαρχος και εξελιγμένος Ελληνικός πολιτισμός να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η επιρροή του Ελληνικού πολιτισμού υπήρξε ιδιαίτερα μεγάλη στην Ανατολική αυτοκρατορία, μετά τη διαίρεσή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα από τη πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η Ελληνική αυτοκρατορία ουσιαστικά αναγεννήθηκε και συνέχισε για άλλα 1000 χρόνια ως η Χριστιανική Βυζαντινή αυτοκρατορία. Το τέταρτο χαρακτηριστικό του θηρίου από τη θάλασσα, ήταν το Βυζαντινό πρότυπο χριστιανισμού.

Το βασικό γνώρισμα του Βυζαντινού χριστιανισμού ήταν η ένωση της εκκλησίας με το κράτος. Ξεκινώντας με τον Μέγα Κωνσταντίνο, στις αρχές του 4^ου αιώνα, ο αυτοκράτορας εμπλεκόταν πλήρως στα θέματα της Εκκλησίας.[8] Θεσπίστηκαν νόμοι που έδιναν ειδικά προνόμια στην ‘επίσημη’ εκκλησία και οι υποστηρικτές αντιτιθέμενων απόψεων καταστέλλονταν ή και θανατώνονταν. “Ο Ιουστινιανός (527-565), περισσότερο από κάθε άλλον αυτοκράτορα, κατάφερε να γίνει κυρίαρχος της Εκκλησίας… Η εκκλησία ήταν ουσιαστικά ένα τμήμα του κράτους.”[9] Ο παπισμός κατά βάση ακολούθησε την ίδια πολιτική στους αιώνες κυριαρχίας του, αλλά προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, αντί η εκκλησία να είναι τμήμα του κράτους, το κράτος έγινε ο εντολοδόχος της εκκλησίας.

Συνοψίζοντας, “ το θηρίο που είδα (ο απόστολος Ιωάννης), ήταν όμοιο με πάρδαλη ”. Όμοιο με τη λεοπάρδαλη που είχε τέσσερα κεφάλια στον Δανιήλ 7. Τα κεφάλια της λεοπάρδαλης συμβολίζουν τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Ελληνικής αυτοκρατορίας και κατ’ επέκταση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας: ισχυρή επιρροή από την ειδωλολατρία, δογματικά θεμέλια στην Ελληνική φιλοσοφία, μια διάχυτη, παγκόσμια Καθολική κουλτούρα και ένωση εκκλησίας – κράτους.

ΠΟΔΙΑ ΣΑΝ ΑΡΚΟΥΔΑ

Ένα ακόμα περίοπτο χαρακτηριστικό του σύνθετου θηρίου από τη θάλασσα ήταν ότι “τα πόδια του ήταν σαν αρκούδα” . Τα πόδια της αρκούδας είναι το μέσον που χρησιμοποιεί για να ασκήσει τη μεγάλη της δύναμη, να πιάσει το θήραμά της και να κατασπαράξει εχθρούς.[10] Σε πολιτικούς όρους αυτό αντιστοιχεί σε διοικητική και εκτελεστική εξουσία. Έτσι η εκτελεστική εξουσία του θηρίου από τη θάλασσα ήταν σαν αυτή της αρκούδας, που στο έβδομο κεφάλαιο του Δανιήλ συμβολίζει την Περσική αυτοκρατορία. Η δύναμη της Περσικής αυτοκρατορίας (καταγράφεται στο βιβλίο της Εσθήρ, που δίνει τα περισσότερα στοιχεία για το περσικό σύστημα) ήταν η διοικητική οργάνωσή της και η αυστηρή ιεραρχία της,[11] όπως επίσης και η λεπτομερή και μόνιμη φύση των νόμων της.[12]

Η διοικητική δομή της Καθολικής εκκλησίας άρχισε να αναπτύσσεται από τις αρχές του 2^ου αιώνα.[13] Πριν, στην πρώτη εκκλησία, κάθε μέλος συμμετείχε στη λατρεία της εκκλησίας, με πρεσβυτέρους και διακόνους που είχαν οριστεί για να παρέχουν καθοδήγηση και ηγεσία.[14] Ο Χριστός είχε δώσει εντολή να μην υπάρξει δικτατορική εξουσία από τους ηγέτες της Εκκλησίας, “Ξέρετε ότι οι άρχοντες των εθνών τα κατακυριεύουν, και οι μεγάλοι τα κατεξουσιάζουν, όμως, δεν θα είναι έτσι ανάμεσά σας αλλά, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, ας είναι υπηρέτης σας” (Ματθαίον 20:25,26). Μέχρι τον 2^ο αιώνα όμως, η ηγεσία των τοπικών εκκλησιών είχε αναπτυχθεί σε ένα σύστημα ιεραρχικής διακυβέρνησης με έναν περιφερειακό επίσκοπο. Το σύστημα αυτό εξελίχθηκε ανά τους αιώνες στο πολύπλοκο σύστημα των νόμων του Κανόνα, με τον Πάπα στην κορυφή μιας ιδιαίτερα οργανωμένης και αυστηρά ελεγχόμενης ιεραρχίας, που έχει τη δυνατότητα να χειρίζεται αποτελεσματικά τη θρησκευτική και πολιτική εξουσία της σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του Περσικού συστήματος ήταν ότι οι νόμοι του θεωρούνταν αλάνθαστοι και αμετάβλητοι, ειδικά αν είχαν σφραγιστεί από τον βασιλιά.[15] Παρομοίως, η Καθολική εκκλησία θεωρούσε τους κανονισμούς και τους νόμους που διατυπώνονταν στα εκκλησιαστικά συμβούλια ως αλάνθαστους και ουσιαστικά μια από τις βασικές διδαχές της είναι ότι η Εκκλησία, όντας το σώμα του Χριστού, δεν μπορεί να σφάλει ποτέ. Εκτός από αυτό, “οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν ότι ο πάπας είναι Αλάνθαστος σε θέματα πίστης και ηθικής. Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουν ότι ο πάπας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κάνει λάθος όταν μιλά εκ καθέδρας ή από καθήκον.”[16]

Συνοψίζοντας, το πέμπτο κεφάλι (χαρακτηριστικό) του θηρίου από τη θάλασσα είναι η διοικητική του εξουσία και οι αμετάβλητοι νόμοι του, που συμβολίζονται από “τα πόδια σαν αρκούδα” .

ΣΤΟΜΑ ΣΑΝ ΣΤΟΜΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΟΥ

Το θηρίο από τη θάλασσα είχε επίσης ένα “στόμα σαν στόμα λιονταριού” . Στο έβδομο κεφάλαιο του Δανιήλ, το λιοντάρι συμβολίζει τη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία. Το στόμα είναι το μέλος του σώματος που μιλά και σύμφωνα με το δεύτερο κεφάλαιο του Δανιήλ ήταν “οι μάγοι, οι επαοιδοί και οι γόητες και οι Χαλδαίοι”, με άλλα λόγια το Βαβυλωνιακό ιερατείο,[17] εκείνοι που εξέφραζαν τα θρησκευτικά πιστεύω στη Βαβυλώνα. “Ο Ηρόδοτος, ταξιδευτής και ιστορικός της αρχαιότητας, ήταν μάρτυρας της μυστήριας θρησκείας και των τελετουργιών της σε αρκετές χώρες και αναφέρει ότι η Βαβυλώνα ήταν η αρχέγονη πηγή από την οποία έρεαν όλα τα ειδωλολατρικά συστήματα.”[18] Η μυστηριώδης θρησκεία της Βαβυλώνας χαρακτηριζόταν από τους ιερείς της με τις ιδιαίτερα ανεπτυγμένες τελετουργίες μαγείας.

Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο πολύ οι τελετουργίες μαγείας των Βαβυλωνίων μοιάζουν με τη λειτουργία της Καθολικής εκκλησίας. “Για να έχει αποτέλεσμα η μαγεία, ο μάγος τραγουδά ή προφέρει συγκεκριμένα λόγια με συγκεκριμένη σειρά. Αυτά τα μαγικά λόγια ονομάζονται ξόρκια. Κάποια ξόρκια είναι προσευχές σε δαίμονες, πνεύματα ή άλλες υπερφυσικές δυνάμεις. Οι πράξεις μαγείας συνοδεύουν τα λόγια που προφέρονται με τελετές μαγείας… Περιλαμβάνονται μαγικά αντικείμενα με υποτιθέμενες υπερφυσικές δυνάμεις.”[19]

Το Καθολικό ιερατείο στις λειτουργίες του χρησιμοποιεί συγκεκριμένες ιδιαίτερα τελετουργικές λέξεις και πράξεις με σκοπό να ‘δημιουργήσουν’ το πραγματικό σώμα και αίμα του Χριστού. Παρόλο που καμία αλλαγή δεν έχει γίνει στον άρτο και τον οίνο που μπορεί να εντοπιστεί, επιμένουν ότι κάθε τελετή Θείας μετάληψης είναι μια ανανέωση της θυσίας του Χριστού και ότι “ολόκληρος ο Χριστός, σάρκα και αίμα, σώμα και ψυχή, θεότητα και ανθρωπότητα, βρίσκονται παρόν”.[20] Θεωρείται ότι η βρώση και η πόση αυτών είναι μια πραγματική συμμετοχή στη σωτηρία και το τελετουργικό αυτό είναι η κεντρική πράξη της Καθολικής πίστης και ουσιαστικά ο πυρήνας της Καθολικής θρησκείας.

Επιπλέον, αποδίδονται θαυματουργές δυνάμεις σε εικόνες και λείψανα (άγια αντικείμενα όπως τα οστά και τα ρούχα των αγίων, κομμάτια από το ‘τίμιο ξύλο’ κτλ) καθώς επίσης και σε ιερούς τόπους που αποτελούν προορισμούς για τους προσκυνητές. Οι ιερείς, οι μοναχοί και οι καλόγριες, που ιερουργούν και επιμελούνται αυτά τα ‘μυστήρια’ υπηρετούν ένα ισότιμο ρόλο με τους ιερείς των αρχαίων μυστικιστικών θρησκειών.

Το έκτο κεφάλι (χαρακτηριστικό) του θηρίου από τη θάλασσα είναι το σύστημα ιερέων που χρησιμοποιούν τελετές μαγείας και συμβολίζονται με “το στόμα λιονταριού” .

ΔΕΚΑ ΚΕΡΑΤΑ

Το θηρίο από τη θάλασσα έχει επίσης δέκα κέρατα. Στον Δανιήλ 7:7 ο προφήτης βλέπει “ένα τέταρτο θηρίο, τρομερό και καταπληκτικό, και υπερβολικά ισχυρό και είχε μεγάλα σιδερένια δόντια, κατέτρωγε και κατασύντριβε, και καταπατούσε το υπόλοιπο με τα πόδια του… και είχε δέκα κέρατα ”. Αυτό το θηρίο αντιπροσωπεύει τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που χαρακτηριζόταν από τις ισχυρές και βίαιες στρατιωτικές της ικανότητες. Οι εξαιρετικά οργανωμένες Ρωμαϊκές λεγεώνες, με την προηγμένη πολεμική στρατηγική και τον οπλισμό τους και με τη βοήθεια ενός ιδιαίτερα ανεπτυγμένου οδικού συστήματος, μπορούσαν να επεκτείνουν τις δυνάμεις τους γρήγορα και έγκαιρα για να συντρίψουν κάθε επανάσταση ή αντίσταση.

Ο Παπισμός ήταν ο διάδοχος των Ρωμαίων αυτοκρατόρων στη δύση. Παρόλο που η εκκλησία δεν είχε πάντοτε δικό της στρατό, ήλεγχε τα στρατεύματα εκείνων των χωρών που βρίσκονταν υπό την κυριαρχία της. Γι’ αυτό οι Φράγκοι και αργότερα η Άγια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η Ισπανία έγιναν ο στρατιωτικός βραχίονας της εκκλησίας. Τα έθνη της Ευρώπης που έθεσαν τα στρατεύματα τους στη διάθεση της παπικής εκκλησίας για να εκτελέσουν τα σχέδια της συμβολίζονται από τα δέκα κέρατα.

Το έβδομο κεφάλι και τα δέκα κέρατα του θηρίου από τη θάλασσα αντιπροσωπεύουν τη στρατιωτική ισχύ του παπισμού, ενεργώντας μέσω των χωρών της Ευρώπης που βρίσκονταν υπό την εξουσία του και αυτό είναι το κεφάλι που υπέφερε τη “θανατηφόρα πληγή”.